Dokter Lewis “the Man” Maduro heeft op Sint Maarten zijn eigen privékliniek. Hij is lang en goed gebouwd, heeft een koffiebruine kleur, zijn haar is steil. Hij is “goodlooking” en een jaar of 30.
Hij zit achter zijn bureau en laat de volgende patiënt binnen. De patiënt loopt moeilijk en je kunt zien dat het erg pijnlijk voor hem is om te gaan zitten. Het duurt lang voordat dat karwei is geklaard. Als hij dan met een verkrampt gezicht op de stoel tegenover de dokter zit, leunt deze ontspannen achterover. Hij heeft een grijns op zijn gezicht als hij de patiënt aankijkt.
“You stayed in the hotel last night?” vraagt ie. De patiënt knikt, kan niet spreken, want zijn tanden knarsen. Na een korte stilte, zegt Maduro:
“All by yourself?”
“Ja”, knikt de patiënt. Hij wil proberen te zeggen dat het geen pretje was, maar besluit maar zoiets te gebaren en trekt een gezicht van: “Ik heb geen oog dichtgedaan!”
“Show me the pictures!” zegt Maduro opgewekt. Voorzichtig reikt hij dokter Maduro de envelop met röntgenfoto’s aan. Dokter Maduro bekijkt de foto’s één voor één en gooit ze één voor één achter zijn rug om op de grond.
“You were in a lot of pain last night!” “Nee” komt er fluisterend uit. Een niet onknappe assistente raapt de foto’s op. “Het was erg moeilijk”.
“U bent docent? Contract voor drie jaar?”, gaat Maduro in het Nederlands verder, “De Nederlanders die een paar jaar hier zijn geweest, komen altijd terug. Ik heb het zo vaak gezien”.
Hij geeft een voorbeeld van het verschil tussen Nederland en de Antillen:
“Als je in Nederland ingeparkeerd staat dan kun je niet een stukje vooruit en een stukje achteruit!” Hij knikt uitdagend naar de patiënt.
“Zal ie wel vaak doen met zijn dure kar” denkt de patiënt.
“Ik wil op vrijdagavond vrij zijn om mijn auto te zetten waar ik wil! Ik wil vrijheid!” De ogen van de patiënt gaan glimmen, maar zijn lichaam verkrampt weer,
“Zelfs een grijns doet pijn!” denkt ie.
Dokter Maduro kijkt naar zijn patiënt en zegt: “Lachen doet pijn, hoesten doet pijn. Dat kan vijf weken duren”.
Na een korte stilte, buigt dokter Maduro zich over zijn bureau naar de patiënt toe: “Zeg tegen je vrouw dat je vijf weken de afwas niet mag doen. Zal ze niet leuk vinden!” Hij barst in lachen uit. En dan, op zakelijke toon: “Je moet flink veel klagen en zeuren, dan genees je het snelst. De klagers en kreuners zijn er in drie weken vanaf”.
Een meisje komt binnen en legt een stapeltje dossiers op de tafel van de dokter. Hij kijkt haar kort aan met toegeknepen ogen en tuit in een flits zijn lippen naar haar. Dan schieten zijn ogen terug naar zijn patiënt en vervolgt hij zijn betoog: “De Nederlander begint zijn dag met een mening…” Hij zet een bekakte stem op: “Mijn opinie over de kwestie is deze…“ “Als ik alles bij elkaar genomen nog eens nadenk, dan ben ik er toch tegen”.
De patiënt vraagt zich af waar Dr. Maduro naar toe wil.
“Wat kun je in Nederland doen met die meningen, alles is dicht georganiseerd! Ik ben niet geïnteresseerd in meningen! Ik wil doen!”
“Ja”, zegt de patiënt, “hier kun je dingen doen, maar hoe kun je goed geld verdienen… Ik zit er aan te denken om een stuk grond te kopen…”
Maduro legt uit: “Op de Antillen zijn er twee manieren om echt rijk te worden: drugs en land. Daar valt niet tegen op te dokteren!”
Nu wat serieuzer, vervolgt hij:
“Ik heb vier jaar in het ziekenhuis gewerkt op Sint Maarten. De mensen daar zijn standbeelden, er gebeurt niets! En hier heb ik een muur om me heen gebouwd, mijn eigen kliniek begonnen en ik voel me vrij!”
“Het Wilde Westen!” zegt de patiënt met stemverheffing.
“Precies!”, antwoordt Dr. Lewis ‘the Man’ Maduro.
(NB. Dit verhaal is fictie. Elke gelijkenis met een dokter op Sint Maarten, of een dokter of wie dan ook, waar dan ook ter wereld, is volstrekt toevallig.)
*****