Van Pierre Teilhard de Chardin is de observatie dat “de mens een geesteswezen is met menselijke ervaringen, en niet een menswezen met geestelijke ervaringen”. Ook het Bijbelverhaal van Adam en Eva getuigt van het inzicht, dat de mens een “trancendent” wezen is, begeven met “majesteit” en “waardigheid”. Rudolf von Jhering stelt, dat iedereen zou moeten zeggen: “De staat, dat ben ik”.
Hoe staan de armen er voor?
Tegen de achtergrond van deze drie uitspraken mogen we ons de vraag stellen hoe het gesteld is met onze minstbedeelde medemensen in de zelfkant van een sterk
gesegmenteerde en gestratificeerde maatschappij. Hoe is het sociaal, economisch en cultureel gesteld met structureel werkloze Curaçaose medemensen, en hoe staan
buitenlandse werkwillige medemensen er in onze maatschappij voor?
Het betreft hier twee grote groepen marginale en gemarginaliseerde medemensen aan wie raad en bijstand toekomen. Die raad en bijstand is wezenlijk dezelfde “liefdadigheid” van artikel 142 Staatsregeling. Het is dezelfde “caritas”, eerste apostolische opdracht aan elke bisschop van een RK-Kerk
Vakbond AWVC/SGTK kan helpen
En omdat onze Staat, onze overheid, verplicht is die raad en bijstand vrij te laten en te bevorderen, daarom werd op 4 juli 2005 op initiatief van de Stichting Buitenlanderzorg een uitvoeringsorgaan opgericht: de “Algemene Werknemersvereniging Curaçao” (“Sindikato General Trahadó di Korsou”), met het doel alle niet-verbonden (potentiële) werknemers (binnenlandse werklozen en buitenlandse werkwilligen) in één orgaan te verbinden.
Van meet af aan heeft onze overheid stelselmatig en categorisch geweigerd de AWVC/SGTK te laten functioneren, met name door op geen enkel voorstel tot samenwerking op welke manier dan ook te reageren. Iedereen weet, dat in een volk alleen dan vrede en veiligheid (ten minste als gewaarwording) kunnen leven, als sprake is van sociale cohesie. Iedereen weet, dat zonder sociale integratie geen sprake kan zijn van sociale cohesie; en dat sociale zekerheid voorwaardelijk is voor
sociale integratie. En dat is precies waar de AWVC/SGTK ingevolge haar statuten voor staat, en dat is precies waar de overheid, meer in het bijzonder de Landsoverheid geen “bevorderende” medewerking wil geven.
Arbeidsmigranten
Het is duidelijk dat iedere organisatie geld kost, en marginale werkloze Curaçaoenaars hebben geen geld; de enigen die wel geld hebben zijn de gemarginaliseerde
werkwillige arbeidsmigranten, (sinds kort vertegenwoordigt de AWVC/ SGTK de Colombiaanse arbeidsmigranten in het Curaçaose Dok). Daarom richt zij zich als werknemersvereniging als eerste op de organisatie van arbeidsmigranten, en vandaaruit op de organisatie van fondsvorming ter verwezenlijking van de verenigingsdoelstellingen.
De AWVC/SGTK heeft in het kader van die organisatie eerst willen samenwerken met de Mininster van Justitie op grond van de LTU-bepalingen (Landsverordening
Toelating en Uitzetting). Echter de Min.Jus. heeft gemeend naar aanleiding van de inzichten van zijn adviseurs zich te moeten richten op “Bevolkingspolitiek” en het “afdwingen van wetsgetrouw sociaal gedrag door werkgevers”. Het eerste is geen “landscompetentie”, maar de comptentie van het Bestuurscollege van Curaçao, en het tweede is de laatste tientallen jaren volstrekt ondoelmatig gebleken.
Nieuw BC
Er is sinds kort een nieuw BC op Curaçao. Aan de nieuwe Gedeputeerden zal bovenstaande materie moeten worden uiteengezet. En dat is terecht, omdat justitiewetten geschreven zijn met het doel interne veiligheid te waarborgen, welke interne veiligheid niet gewaarborgd kan worden, zonder sociale cohesie te bevorderen, omdat toch zonder sociale cohesie criminaliteit “ruim baan” en “vrij spel” heeft.
Geen beleid
De eilandelijke overheid beschikt momenteel niet over een “integratiebeleid” als complementair deel van een (evenmin bestaand) “migratiebeleid” van de landelijke
overheid. Voor structureel werkloze lokale werkwilligen bestaan geen effectief functionele voorzieningen (vide CBSrapport Zaida Lake, concept-rapport SER, concept-rapport Jongerenbeleid).
De AWVC/SGTK is een “integratieinstrument” bij uitstek van die bevolkingsdelen, welke “enclave culturen” en “enclave economiën” vormen, waarop geen enkele overheid ook maar de minste vat heeft. “Culturen” waarin armoede, uitbuiting, en alle vormen van tegenwettelijk gedrag dagelijks “op de plank” staan. Nu is het meer dan duidelijk dat niemand lid wordt van een vereniging, als die vereniging niet op een of andere manier bijdraagt aan de leniging van (een gedeelte van) de dagelijkse portie ellende.
Liefdadigheid of caritas
Dat ‘lenigen van de dagelijkse portie ellende’, heette vroeger in kerkelijke termen “caritas” en in wereldlijke termen “liefdadigheid”. En dat is wat de AWVC/SGTK thans aan een eilandelijk competent orgaan dient voor en uit te leggen bij een beroep op een grondwettelijk recht op bevordering van haar doelstellingen door een, in casu eilandelijke overheid. Laten we een praktisch voorbeeld geven hoe zodanige “bevordering” eruit zou kunnen zien.
Dienst Arbeidszorg
Dienst Arbeidszorg heeft drie intakeambtenaren, die elk vijf uren per werkdag, vijf dagen per werkweek en vijftig werkweken per jaar vergunningsverzoeken in behandeling nemen; de behandeling van vier verzoeken neemt gemiddeld een uur. Behandelingen worden vaker gedupliceerd, of zelfs getripliceerd, omdat bij herhaling blijkt dat een of ander bij wet voorgeschreven stuk zich niet onder de bescheiden bevindt
DAZ kan dus per jaar in het meest gunstige geval (geen rekening gehouden met ziekte en andere verhindering of ontstentenis, doublures, &c., &c.) logistiek niet meer dan 15 duizend aanvragen aan. Op grond van het vorengaande is het redelijk aan te nemen, dat het aantal per jaar afgegeven beschikkingen op niet meer dan de helft, hooguit tweederden van 15 duizend dient te worden gesteld. Van een totale offi ciële beroepsbevolking van ruim 60.000 mensen, zijn er officieel 40.000 arbeidsmigrant. Buiten het reguliere circuit werken nog eens zo’n 25.000 tot 30.000 ongedocumenteerde buitenlanders op Curaçao. Het zal dus een ieder duidelijk zijn, dat op puur logistieke gronden DAZ zijn werk niet aan kan.
Wat is er dan logischer dan om de AWVC/SGTK dat DAZ-werk te laten doen, dat aan een NGO kan worden overgelaten? Wat bevat een ledenadministratie van een werknemersvereniging nu minder of anders dan de gegevens die de overheid, bijzonderlijk DAZ, nodig heeft, teneinde op vergunningaanvragen positief te kunnen adviseren aan het Bestuurscollege van Curaçao.
Win-win situatie
Voor elke arbeidsmigrant, lid van de AWVC/SGTK, kan de overheid bij aanvraag van vergunningen inkomen verwerven in de vorm van leges, voor werk dat door de AWVC/SGTK wordt verricht. De DAZ krijgt voor haar “werk” Ang. 250,== (eerste aanvraag) en Ang. 200,== (verlenging). Nu gaat de AWVC/SGTK werk doen voor DAZ, waaraan DAZ logistiek niet kan toekomen, ergo elke door de AWVC/SGTK voorbereide aanvraag is “puur winst” voor de overheid. Kan de AWVC/SGTK dan “kwantumkorting” krijgen voor haar leden, en voorwaardelijke ontheffi ng van bepaalde LTU-voorschriften?
Kan de AWVC/SGTK dan op overeenkomstige wijze “overheidsbevordering” krijgen voor een stelsel van “sociale zekerheid” (betaalbare verzekeringen) voor diegenen, die op grond van artikel 1 Lv.ZV buiten de SVB-verzekeringen vallen? Het ziekenhuis zit nog steeds met miljoenen verliezen aan oninbare rekeningen. En de onbetaald gebleven rekeningen voor de uitvaart van buitenlanders komt ook nog steeds bij de Gezaghebber op het bureau ter betaling. De overheid kan dus het functioneren van de AWVC/SGTK bevorderen, en met dat bevorderen aan aantal eigen doelstellingen verwerkelijken, welke de laatste decennia onhaalbaar zijn gebleken; een zogenheten “win-win”-situatie.
Pierre Teilhard de Chardin,
1881-1955
Christelijke cultuur
De AWVC/SGTK is opgericht uit het ideeëngoed van onze christelijke cultuur. Pierre Teilhard de Chardin was daar als RK-zendeling-priester een exponent van. Het bijbelverhaal wordt door velen gekend en door weinigen begrepen, en het “L’état, c’est moi” van de Zonnekoning is in de zelfkant van onze samenleving een aanfluiting voor elke marginale en gemarginaliseerde medemens, die meestal het hoofd boven water probeert te houden, al dan niet met kinderen - die het niet altijd
even goed doen op school - en voor wie een kinderrechtenverdrag even onbekend en onbegrepen is, als voor onze overheid het traject marginaliteit, armoede, “drop out”, criminaliteit, Bon Futurogevangenis; de naam waarvan op zich al een werkelijkheidsontkenning is.
Hoe staat het met de (ontwikkeling van) “dignity”, “majesty” en “trancendency” in die substrata van die subsectoren van onze samenleving, waar het fenomeen “werkloze”, “onopgeleide”, “gedetineerde” onlosmakelijk deel is van de dagelijkse leefsfeer? Wat doen wij eraan, behalve ‘er naar kijken’. Kort en goed, heeft de centrale overheid de AWVC/SGTK sedert de dag van haar oprichting “buiten de deur gehouden”, thans met een nieuwe Gedeputeerde in een nieuw Bestuurscollege is er reden tot nieuwe HOOP, en dat doet opnieuw LEVEN.
DIE HOOP EN DAT LEVEN, DAT IS ZO VERSCHRIKKELIJK BELANGRIJK VOOR MEDEMENSEN IN EEN (OOK VOOR VELE BETERGESITUEERDEN) UITZICHTLOZE SITUATIE.
Berend Scheperboer
P.S.: Vorenstaande betekent niet dat de VBC, de SSK, en de KOLABORATIVO niet hun gedachten mogen laten gaan over wat er wel gebeuren moet in een situatie, welke “in de wortel en tot op het bot” onze samenleving aantast qua positieve duurzame sociaal-economische en culturele ontwikkelingsmogelijkheden