Via een referendum hebben we gekozen voor de eenwording met het moederland.
Dat is een goede zaak!
Bladerend door de Grondwet kom je er dan al snel achter dat het gelijkheidsbeginsel nu ook op ons van toepassing zal zijn.
Dat is een betere zaak!
Doordenkend over de gevolgen hiervan realiseer je je dan dat ons voorzieningen-niveau aanzienlijk omhoog zal gaan.
Dat is een fantastische zaak!
Maar hoe komt het dat over dit gelijk-heidsbeginsel allerlei twijfel wordt uitgesproken? Nog veel erger; het komt niet eens ter sprake.
College van Toezicht? Dat moet toch haast wel een college zijn dat zich gaat bezig houden met toezicht op de naleving van gelijke rechten voor de nieuwe BES-Nederlanders, zou je zo denken? Oh no! Forgot the f-word! College van Financieel toezicht.
Nederland wil niet over absolute gelijkheid praten omdat het meer geld gaat kosten en dat politiek moeilijk zal vallen. Flink onderhandelen dus en er een deal uitslepen, opdat ze net niet meer naar Nederland willen komen.
De BES-eilanden vermijden de gelijk-heidsdiscussie omdat ze, vanuit culturele achtergrond, directheid niet gewend zijn en een beetje voorzichtigheid betrachten om niet op de tenen van zijn gesprekspartner te gaan staan. Totdat het geduld op is. Dan volgt plotseling overcompensatie: grove botheid.
Gelijkheid kost centjes en het is nog niet zo zeker of we dat verdienen in de ogen van de gemiddelde Nederlandse kiezer. Die ziet ons als luizen in de pels en is ons liever kwijt dan rijk. De priemende vraag die rijst: gaat de stembusganger die niet betalen wil beslissen over de Grondwet?
De ratio vertelt dat als je in een land woont met elkaar en je paspoorten deelt, je recht hebt op gelijke behandeling. Als dit dan nog eens wordt onderschreven door de constitutie, dan vraag je je af waarom er überhaupt twijfel is.
Eerst onze schulden wegpoetsen. Dat is fijn, dan hebben we wat meer adem. Maar waarom zouden we hiervoor in hemelsnaam al onze autonomie opgeven? Om van Curaçao af te komen en vervolgens bedisseld te worden door Nederland dat ons als second class citizens beschouwt?
Bonaire als openbaar lichaam van Nederland. Openbaar lichaam?! Wat klinkt dat onaangenaam. Als een dame van lichte zeden. We willen niet veranderen van pooier. We willen liberté, égalité, fraternité. Wat recht is gaan we niet krom maken.
Bij vragen om meer (=gelijkheid!) komt altijd een verkeerde smaak in je mond. Je geneert je een beetje. Kunnen we echt niet onze eigen broek ophouden? Moeten we nu altijd bedelen om centjes en hulp?
Ons minimumloon bedraagt nog niet de helft van dat van onze Medelanders in de Oost (Nederland, dus). Dat is ruim beneden het bestaansminimum! Er bestaat vreselijke armoede. Dagelijks worden kinderen bij gevoed door welwillende instanties. Er zijn vele mensen die onvrijwillig geen stromend water en licht hebben. Er is geen of onvoldoende opvang voor mishandelde kinderen en ouders. Er is een groot drugs en alcoholprobleem in de bario’s. Overheidspensioenen zetten aan tot bedelarij. Scholing is niet adequaat. Tienerzwangerschappen. Te veel om op te noemen. Mag dat in één Nederland?
We begrijpen heel goed dat we een gedeelte van onze autonomie kwijt raken. Toezicht en strakkere leiding is onvermijdelijk. Het inleveren van autonomie kan echter niet betekenen dat we geen recht hebben op gelijke behandeling. Daar maken we ons grote zorgen over. We hoeven geen gouden bergen. Nee, we zijn bereid om aan een realistisch sociaal stelsel te werken.
Er moet uit een verstandshuwelijk, Nederland en BES, een passionele liefdesrelatie ontstaan waarbij de vlam
nooit mag doven. Dat is geen sinecure maar heel goed mogelijk. Met weder-zijds respect en begrip voor elkaars eigenaardigheden, zie ik de opkomst van een mooie Caribische zon boven het Koninkrijk, die pas onder zal gaan als we allemaal begrijpen dat we gelijk zijn.